Makaleler ve Araştırma Yazıları
Bazı hayatlar vardır ki, kader onları ne yapsa sıradanlaştıramaz. Ne sürgünler, ne zincirler, ne karanlık sokaklar… Eugène François Vidocq’un hikâyesi, suç ile adaletin birbirine dokunduğu bir puslu aynada başlar. Bir zamanların dolandırıcısı, gün gelir Fransa’nın en korkulan dedektifi olur. Bu, gölgelerin içinden yürüyerek çıkan bir adamın, kendi karanlığıyla yüzleşerek aydınlığa uzanmasının öyküsüdür.
16.yüzyılda, kadının beyaz tenli olması son derece önemlidir. Beyaz, ışıltı demektir. Saflık, temizlik ve “göklerden inmiş”lik metaforlarını da barındırır. Kadının üst bedeni “fildişi gibi” parlamalı, hatta “kristal kadar parlak” olmalıdır (Vigarello, 2013).
13 Haziran 1846 sabahında saat yedi buçukta Fransa’nın Saint-Lazare Garı’ndan üç lokomotif Brüksel’e doğru yola çıkar. Lokomotifleri uğurlamaya gelen kalabalığa büyük bir bando da müzikleriyle eşlik etmektedir. Trenler, Fransız ve Belçika bayraklarıyla donatılmıştır. Çoğu özel olarak seçilmiş, 1500’den fazla yolcu vardır. Bu coşku sadece Paris’teki garda yaşanmaz, Brüksel’de trenin varacağı noktada da hazırlıklar yapılmaktadır. Neden mi?
Frantz Fonan (1925-1961), bir Fransız sömürgesi olan Martinik’te doğar. Fransa ordusuna katılır ve 2.Dünya Savaşı’nda hizmet verir. Ancak ordu içinde ırkçılığa maruz kalır. Fransa’ya ve sömürgeciliğine yönelik fikirleri şekillenmeye başlar. Ordudan ayrılınca psikiyatri eğitimi alır. 1954’te Cezayir’de başhekim olarak görev yapar. Cezayir Ulusal Kurtuluş Cephesi’ne katılır (FLN). Çalıştığı hastanede, Fransızların işkencelerine maruz kalan Cezayirlileri tedavi etmeye çalışır. Fransızların Cezayirlilere uyguladığı bazı işkence yöntemlerini ve bu işkencelerin psikolojik sonuçlarını da içine alan en ünlü kitabını yazar: Yeryüzünün Lanetlileri (1961). Kitabı yayınlandıktan kısa bir süre sonra 36 yaşında vefat eder.