We’re heading to the Turkish National Free Flight Model Airplane Championship. The event is held near Gölbek Village in the Çöl Plain, just outside Ankara. It’s a little past six, right at sunrise… Over the plain near Haymana, the sky still feels asleep. The first thing breaking the silence is a small fire glowing like a pomegranate in the distance. Those arriving for the competition are heading toward it— for in the middle of the steppe, finding your way isn’t easy, and whoever spots the fire finds their direction.
As the cars enter the plain, they step into a different world altogether.
Preparations begin before dawn. Boxes are opened, strings are wound, mechanisms are checked. Tents rise quickly. The first kettles of tea start to boil. Whatever has been brought from home is ready to be shared—
someone’s pastries, another’s pie, passed from hand to hand. The Turkish Air Sports Federation offers hot tea and pastries as well, adding a special warmth to the morning. And then there are the embraces— smiling faces of friends who haven’t seen each other since the last competition.
At 7:30 a.m., competitions in ten different categories begin. The one we’re watching is the P-30 General and Junior classes of the Turkish National Free Flight Championship, held on October 4–5, 2025. Young enthusiasts and adults share the same field, while parents find a chance to mingle and connect. The weather is fair—but the wind is restless.
Free flight in model aviation is never easy, for it’s not only a technical challenge but a dialogue with nature itself. You must know how to speak to the wind, to sense the brief moments when it softens.
This becomes even clearer in free flight classes such as P-30. The P-30 category is considered ideal for younger age groups worldwide. No complex electronics are needed— only mechanical skill, meteorological intuition, and craftsmanship combined.
In Turkiye, interest in this field has grown in recent years, while in Europe—especially in Poland, Hungary, Bulgaria, Serbia, and the Czech Republic— it has long been pursued with discipline. In the U.S. and China, major advances have already been experienced. The participation of our young aeromodellers in international competitions gives hope for the future of this sport in our country.
P-30 models typically feature a 30 cm propeller, a maximum weight of 40 grams, and a wingspan of 150 mm.
The rules are simple: the airplane is launched by hand, climbs with a rubber motor, and then glides freely. The maximum flight time is 120 seconds— even if it flies longer, the score stops there. Reading the wind, catching the thermal current, even how you wind the motor string—everything matters.
But today, the steppe is different. The wind is harsh and fickle.
Models barely stay aloft for seven or eight seconds before crashing down.
Some lose their tails, others their wings— dreams shatter before the planes even take flight. The competitors’ spirits falter.
Some models break apart on impact. One competitor takes his plane in his hands, quiet and disappointed. Another protests in frustration, yet another stays silent. But amid all this, one thing stands out: helping hands everywhere.
One brings rubber, another repairs a wing, another offers courage. Perhaps the true spirit of competition reveals itself most clearly in these moments of repair.
After a brief meeting with the officials of the Turkish Air Sports Federation, a quick decision is made: the remaining rounds will be postponed until Sunday morning.
If you watch the juniors compete, you’ll see that this is much more than a competition. They are between 11 and 17 years old— and though they may not realize it, this competition will stay in their memory as a father–son or father–daughter story.
Scenes reminiscent of Turgenev’s Fathers and Sons unfold across the field.
Fathers helping their children wind the motors tightly, tiny conflicts followed by laughter. There’s even one unique father–daughter pair on the field: İsa Peri and Irmak Peri. Defying not only the wind but also old prejudices, they don’t just compete—they embody solidarity. Together, they drift in the heart of the wind…
Each aeromodeller makes five flights. Their total flight times are summed,
and the top scorers are announced. The races that begin at 7:30 conclude around 2:00 p.m., followed by the award ceremony.
Between flights, we speak with some of the junior aeromodellers.
Ahmet Furkan Türedi, an 8th grader, tells us
he skipped his weekend study classes for the high school exam
to devote his time to model flying. He says, “The most exciting moment isn’t at the start, but when you realize the flight is over.” While praying for his plane to stay longer in the air, he finds that those long seconds are shorter than they seem— a kind of space-time illusion:
“You think it’s been two minutes, but it turns out only forty seconds.
You can’t tell if the wind or time itself has fooled you.” For him, the real thrill is waiting for the judges to announce those few seconds of flight time.
Irmak Peri, a 7th grader, tells us her model was swept away by the wind that morning. After searching the plain for a long time, she finally found it.
But this search, of course, is not just for a lost plane— her eyes scanning the vast field are also searching for patience, endurance, and togetherness.
Erdem Ecevit, a 10th grader and one of the most ambitious competitors,
says, “I’m glad I started. I didn’t know model flying could be such a beautiful sport.” He’s been competing for three years now and can’t wait for the next event. Listening to him, you start to think that perhaps the rumors are true—the steppe is addictive.
Mete Üstüntaş, a 9th grader, recalls the last competition: “My plane caught a thermal current. It was dancing in the sky, gliding silently.
It felt like hours had passed. At that moment, the wind was with me,” he says.
We also meet the coach who brought these young athletes together—Mehmet Sertkaya. He’s probably the busiest person on the field,
competing in the senior category while keeping an eye on his students’ flights. When their planes fail, he rushes to help, and then runs off to find his own. He tells us this sport isn’t easy— in his early days, he often lost planes to bad weather. He learned everything on his own, and now follows international competitions closely. He’s passed his love of model flying on to his wife and children, and they attend events as a family. When he looks at his students and sees what they’ve achieved, his eyes light up.
These unforgettable memories exist thanks to him— and as soon as the kids hear their scores, they run straight to their coach—to share joy or to find comfort.
After winning first place in the general category, Mehmet Sertkaya heads out once more— this time, to search for the plane he lost in the steppe.
That’s what it means to be a model airplane pilot.
Model Airplane Flying…
As your model glides in the sky, you try not to lose sight of it—
but sooner or later, it disappears somewhere in the endless steppe.
The steppe stretches as you walk, growing wider and farther with every step. Distances seem short at first glance, but as you go on, they turn into an endless horizon.
The wind deceives you, the cold makes you forget, and the sun leaves its burn behind. By the end of the day, without realizing it, your lips are dry, swollen, and burning. So don’t forget your sunscreen— we brought ours, but the steppe’s wind and heat made us forget to use it. Don’t make the same mistake!
The steppe carries a strange blend of freedom and distance—
both the vastness of space and the stillness of solitude. It holds the sun and the wind together. A little patience, a little passion,
and a desire to connect with something more complex than a kite…
The plain’s simplicity and silence make you think. Even among the crowd, you feel a quiet kind of loneliness. Perhaps that stillness we sense in Russian novels was born from their great steppes.
In model flying, the wind is everything— your friend and your foe.
It can make you a champion, or take your plane away. That surrender to nature’s unpredictability is what makes this sport beautiful.
The wind is fierce, the sun burns, the steppe is exhausting—
yet every plane that takes flight reminds you of human perseverance.
Every crash becomes a reason to rebuild. The steppe is not just a field of competition; it is a symbol of patience, faith, and solidarity.
Every plane rising into the sky that morning is a quiet declaration of “never giving up.” Because a model airplane doesn’t just glide through the air—
it carries the hope within you.
Model flying is a journey where you send not only an airplane,
but a small piece of yourself into the sky. As the plane climbs, your heart feels lighter; when it disappears, something within you feels missing.
The wind of the steppe carries it—and a part of you—away.
Maybe every model airplane is a childhood memory released into the sky.
And even when the competition ends, the dreams that flew over the steppe never truly come down.
P-30 Group Competitions
1.Atalar Model
2.Atlas Model Planor Club
3.Bahcelievler-Esenyurt BILSEMs
P-30 (Individual) Anatolian Free Flight Cup
1.Mehmet Setkaya
2.Ahmet Furkan Türedi
3.Erdem Ecevit
P-30 Anatolian Free Flight Cup – Junior-Individual Category
- Ahmet Furkan Türedi
- Erdem Ecevit
- Mete Üstüntaş
Turkish National Free Flight Model Airplane Championship
- Erdem Ecevit
- Doruk Çağlar
- Mete Üstüntaş
Bozkırda Uçan Hayaller: Model Uçakla Bir Sabah
Türkiye Milli Model Uçak Serbest Uçuş Şampiyonası’na gidiyoruz. Şampiyona Ankara’daki Gölbek Köyü yakınlarındaki Çöl Ovası’nda… Gün doğarken, saat altıyı biraz geçmiş… Haymana Ovası’na yakın Çöl Ovası’nda gökyüzü hâlâ uykuda. Sessizliği yaran ilk şey, uzakta nar gibi parlayan bir ateş. Yarışmaya gelenler ateşe doğru gidiyorlar. Zira bozkırın ortasında yol bulmak kolay değil, ateşi gören yönünü tayin ediyor. Arabalar ovaya girerken farklı bir dünyaya da adım atmış oluyorlar.
Ve hazırlıklar başlıyor. Gün doğmadan, eşyalar indiriliyor. Model uçak kutuları açılıyor, ipler sarılıyor, mekanizmalar hazırlanıyor. Çadırlar kuruluyor. İlk çaylar fokurdamaya başlıyor. Evden getirilen ne varsa, paylaşılmaya hazır. Kiminin poğaçası, kiminin böreği elden ele… Türkiye Hava Sporları Federasyonunun sıcak çay ve poğaça ikramı da ayrı bir güzellik katıyor. Kucaklaşmaları da unutmamak lazım. Önceki yarışmadan beri görüşmemiş olan arkadaşların yüzünde gülücükler…
Sabah 07:30’da, 10 farklı kategoride yarışmalar başlıyor. Bizim izleyeceğimiz yarış 4-5 Ekim 2025 Türkiye Milli Model Serbest Uçuş Şampiyonası P-30 Genel ve Junior klasmanları. Model uçak tutkunu gençler ve büyükler bir arada. Anne babalar da kaynaşmak için bir fırsat buluyor. Hava güzel ama rüzgâr var.
Model uçakta serbest uçuş kolay değildir çünkü yalnızca teknik değil, doğayla girişilen bir mücadeledir. Rüzgarla konuşmayı bilmek, onun sakinleştiği anları kollamak gerekir.
P-30 sınıfı, dünya genelinde özellikle genç yaş grupları için ideal kabul edilen bir serbest uçuş kategorisidir. Karmaşık elektronik sistemlere ihtiyaç duyulmaz. Mekanik bilgi, meteoroloji okuması ve el becerisi birleşir.
Türkiye’de son yıllarda bu alana ilgi artarken, Avrupa’da özellikle Polonya, Macaristan, Bulgaristan, Sırbistan, Çekya gibi ülkelerde uzun süredir ciddiyetle yapılıyor. ABD ve Çin’de ise alanda önemli gelişmeler kaydediliyor. Uluslararası şampiyonalarda genç sporcularımızın yer alması ise ülkemizde bu sporun geleceğine dair umut veriyor.
P-30, genellikle 30 cm’lik pervane çapı, maksimum 40 gram ağırlık ve 150 mm kanat açıklığına sahip modelleri kapsar. Kurallar nettir: Model uçak elle fırlatılır, lastik motorla yükselir ve süzülüşe geçer. Maksimum uçuş süresi 120 saniyedir. Daha fazlası saniye uçsa da skora eklenmez. Rüzgârı okumak, termal akımı yakalamak, ipin sarımına kadar her şeyin önemi vardır.
Ama bugün bozkır başka. Rüzgâr sert ve kararsız. 7-8 saniye zorla havada kalan modeller birer birer yere çakılıyor. Kimisi kuyruğunu, kimisi kanadını bırakıyor toprakta. Hayallerden önce uçaklar kırılıyor. Sporcuların morali bozuluyor.
Bazı modeller kırıma uğruyor. Kimi uçağını üzülerek eline alıyor, bazen isyan ediyor bazen de susuyor. Ama sahada bir şey dikkat çekici: yardım seferberliği. Biri lastik getiriyor, öteki kanat onarıyor, diğeri cesaret veriyor. Yarışmanın ruhu, belki de en çok bu tamir ânlarında ortaya çıkıyor.
Türkiye Hava Sporları Federasyonu yetkilileriyle kısa bir değerlendirme sonrasında, karar çabuk çıkıyor ve kalan yarışmalar ertesi sabaha, yani pazar sabahına erteleniyor.
Junior klasmanında yarışan gençleri gözlerseniz, bu yarışmanın bir rekabetten çok daha fazlası olduğunu görürsünüz. Yaşları 11 ile 17 arasında değişen gençlerden bahsediyoruz. Fark etmeseler de bu yarışma onlar için bir baba-oğul ya da baba-kız anısı olarak hafızalarına kazınacak.
Turgenev’in Babalar ve Oğullar kitabını andıran sahneler yaşanır pistte. Oğullarına destek olmak isteyen babalar, telleri onlar kadar sıkı sarar. Küçük çatışmalar, sonrasında tatlıya bağlanır. Bir de sahanın tek baba-kız ikilisi vardır: İsa Peri ve Irmak Peri. Sadece rüzgâra değil, önyargılara da meydan okuyan bu ikili, yalnızca yarışmaz; dayanışmanın somut halini gösterir. Rüzgârın ortasında savrulurlar birlikte…
Anneler de vardır sahada elbette. Ailece gelenler de… Ancak babalar ve oğullar yarışmalarda başroldedir.
Her bir sporcu beşer atış yapar. Tüm atışlarda model uçakların havada kalış süreleri toplanır ve dereceye girenler ilan edilir. Sabah 07:30’da başlayan yarışlar, 14:00 gibi biter ve ödül törenine geçilir. Atış aralarında bazı junior sporcularla da konuşma fırsatı yakalıyoruz. 8.sınıf öğrencisi Ahmet Furkan Türedi, “Uçuşun en heyecanlı kısmı başta değil, bittiğini anladığın an”da diyor. Uçağının daha fazla havada kalması için dua ederken, bu uzun saniyelerin aslında beklediğinden kısa olduğunu görüyor. Tam bir uzay-zaman yanılsaması gibi… Şöyle diyor: “Uçağın havada 2 dakika kaldığını sanırsın, ama bir bakmışsın sadece 40 saniye sürmüş. Rüzgâr mı, zaman mı seni kandırıyor, bilemezsin”. İşte uçağın havada kaldığı saniyenin hakemler tarafından açıklanmasını beklemek, asıl heyecan budur diyor.
Diğer sporcu 7.sınıf öğrencisi Irmak Peri, modelinin o sabah rüzgârla birlikte kaybolduğunu anlatıyor. Ovayı uzun süre aradıktan sonra uçağını bulduğunu söylüyor. Bu arayış basit bir arayış değil tabi ki… Ovayı karış karış tarayan gözler modelini değil, sabrı, dayanıklılığı ve birlikte olmanın anlamını da arıyor aslında.
İddiali sporculardan 10.sınıf öğrencisi Erdem Ecevit, iyi ki başlamışım diyerek söze giriyor. Model uçağın onun için bir “heyecan” olduğunu belirtiyor. “Önceleri model uçağın böyle güzel bir spor olduğunu bilmiyordum” diyor. Bozkırdaki yarışmalara üç yıldır katıldığını ve bir sonraki yarışmayı dört gözle beklediğini anlatıyor. Erdem’in sözlerini dinleyince, bozkırın bağımlılık yaptığı söylentisinin belki de doğru olduğunu düşünüyor insan…
Diğer 9.sınıf öğrencisi Mete Üstüntaş , önceki yarışmada uçağının termal akımı yakaladığını hatırlıyor. “Uçağım gökyüzünde dans ediyordu, sessizce süzülüyordu. Bana saatler geçmiş gibi geldi. O an rüzgar benimle birlikteydi” diyor.
Ve tüm bu sporcuları model uçak sevdasıyla buluşturan hocalarıyla da konuşma imkânı buluyoruz. Mehmet Sertkaya, sahadaki en meşgul kişi belki de. Büyükler kategorisinde kendi de yarışırken bir yandan da öğrencilerinin atışlarını takip ediyor. Öğrencilerinin model uçaklarındaki sorunları çözmeye çalışırken, kendi uçağını aramaya gidiyor. Ama bu işe gönül vermesi, her şeyi onun için kolaylaştırıyor. Bu sporun kolay olmadığını, ilk başladığı dönemlerde zorlu hava koşullarında uçaklarını kaybettiğini söylüyor. Bu işi kendi başına öğrenmiş… Yurtdışındaki yarışmaları da takip ediyor. Model uçak sevgisini eşine ve çocuklarına da geçirmiş. Ailece yarışmalara gittiklerini söylüyor. Öğrencilerine bakıp, onlara kazandırdıklarını görünce gözleri parlıyor. Bu unutulmaz anılar, onun sayesinde… zaten skorlarını öğrenen çocuklar da hemen hocalarının yanına koşuyor. Sevinci de teselliyi de onda buluyorlar.
Genel kategoride birincilik kupasını alan Mehmet Sertkaya, ödül töreninden sonra bozkırda kaybolan uçağını aramaya koyuluyor. İşte böyle model uçak sporu ve sporcusu olmak…
Model uçak sporundan diğer bazı gözlemler:
Model uçağın havada süzülürken, gökyüzünde gözde kaçırmamaya çalışırsın ama uzaklarda bozkırın içinde bir yerlere düşer. Bozkır, yürüdükçe uzar, büyür, genişler. Mesafeler ilk görüşte kısa gelir ancak yol yürüdükçe bitmeyen bir sonsuzluk gibidir.
Rüzgâr aldatır, soğuk unutturur, güneş ise yanığını bırakır.
Günün sonunda farkında olmadan dudaklarınızın kuruduğunu, şiştiğini ve yandığınızı hissedebilirsiniz. Bu yüzden güneş kremi sürmeyi unutmayın. Biz getirmiştik ama bozkırın atmosferi, rüzgârın şiddeti bize sürmeyi unutturdu. Aman siz unutmayın!!
Bozkır, hem özgürlük hem mesafelerin uzaması gibi karmaşık duyguları barındıran bir atmosferdir. Hem güneş hem rüzgâr…
Ovanın yalınlığı, sessizliği insanı düşündürür. Kalabalığın içinde bile bir yalnızlık duygusu belirir. Belki Rus romanlarında hissettiğimiz o tuhaf durgunluk Rus steplerinden gelir.
Model uçak sporunda rüzgar çok önemlidir.Rüzgâr dostundur da düşmanın da. Rüzgâr sayesinde şampiyon olursun; yine onun yüzünden modelini kaybedersin. Doğanın bilinmezliğine teslim olan bu sporu güzel yapan da budur zaten.
Rüzgâr serttir, güneş yakar, bozkır yorucudur ama uçan her model, insanın azmini hatırlatır. Biraz sabır, biraz heves ve uçurtmadan daha karmaşık bir şeyle bağ kurma isteğidir belki de…
Her düşen uçak, yeniden yapılmak için bir bahanedir. Bu yüzden bozkır sadece bir yarış alanı değil; sabrın, inancın ve dayanışmanın da sembolüdür.
O sabah gökyüzüne kalkan her uçak, biraz da “vazgeçmemek” demektir.
Çünkü model uçak sadece havada süzülmez; insanın içindeki umudu da taşır.
Uçak yükselirken kalbin de hafifler, kaybolduğunda ise bir yanın eksilir.
Bozkırın rüzgârı, o kaybolan uçakla birlikte seni de alır, götürür. Ve yarış bitse bile, bozkırda uçan o hayaller hiçbir zaman yere inmez.
4-5 Ekim 2025 Türkiye Serbest Uçuş Model Uçak Şampiyonasından bazı sonuçlar şöyledir:
P-30 TAKIM YARIŞLARI
1.Atalar Model
2.Atlas Model Planör Kulübü
3.Bahçelievler-Esenyurt BİLSEM
P-30 (Ferdi) Anatolian Free Fight Cup /Serbest Uçuş Model Uçak Şampiyonası
1.Mehmet Setkaya
2.Ahmet Furkan Türedi
3.Erdem Ecevit
P-30 Junior (Ferdi) Anatolian Free Fight Cup Serbest Uçuş Model Uçak Şampiyonası
- Ahmet Furkan Türedi
- Erdem Ecevit
- Mete Üstüntaş
P-30 Junior Kategorisi Türkiye Milli Model Uçak Serbest Uçuş Şampiyonası
- Erdem Ecevit
- Doruk Çağlar
- Mete Üstüntaş
Dr. Hümeyra Türedi
Fotoğraflar: Dr. Hümeyra Türedi
